Web3 projelerinde daha yaratıcı ve proaktif çalışanlar mı yoksa itaatkar "vida" mı gereklidir?

Herhangi bir organizasyonda bir paradoks var gibi görünüyor:

En yaratıcı çalışanlar genellikle "yönetilmesi" en zor olanlardır. Bağımsız düşünceleri belirsizlik getirirken, tutkuları yerleşik düzeni yıkabilir.

Bu nedenle, birçok yönetici "güvenli yolu" içgüdüsel olarak seçer - itaatkâr uygulayıcılar yetiştirir, "sorun çıkaranları" ortadan kaldırır ve her şeyi öngörülebilir ve kontrol edilebilir hale getirir.

Kısa vadede riski azalttı, ancak uzun vadede organizasyon canlılığını kaybetti.

Çünkü bir organizasyonun canlılığı, tam da "pek de itaatkar" olmayan kişilerden gelir.

Yönetim maliyetlerini azaltmak için sıradanlığı seçtiğimizde, sürtüşmeyi azaltmak için farklı görüşleri dışladığımızda, yeniliğin kıvılcımını kendi ellerimizle söndürüyoruz.

Sonunda, tüm organizasyon, dışarıdan bakıldığında istikrarlı gibi görünen, gerçekte ise tamamen durgun bir duruma düşecektir - ne dalgalanma ne de gelecek.

Bu, geleneksel sanayilerde her yerde görülebiliyor, ancak Web3'te en nadir olan insanlar kimler?