Bankaların bir gecede yok olacağını mı söylüyorsunuz? Bu, hayalperestlerin masalı. Ama onların temel işlevlerinin, görünmeyen bir yapıyla yavaş yavaş çekildiği doğru.

Geleneksel finans sistemine bakıldığında, bankalar asla sadece bir "hizmet sağlayıcı" değildir. Fon yönetimi, işlem ve tasfiye süreçlerinin yürütülmesi, risk maruziyetinin değerlendirilmesi, düzenleyici sınırlarla bağlantı kurma - tüm ekonomik sistemin fon akışı, bankanın bu ana damarı üzerinden gerçekleşir. Bu merkezi konum, açıkça söylemek gerekirse, piyasa rekabeti ile elde edilmemiştir, aksine, kurumsal tasarım doğrudan kurallara yazılan bir ayrıcalıktır.

Bir kurumun yerine geçmeyip, sistemin kendisinin özsel bir niteliği haline geldiğinde, tasfiye meselesi oyun kurallarını sarsmaya başlar. Plasma gibi teknolojik çözümler, gerçekten sarsan şey bankaların işlevi değil, var oldukları temel mantıktır.

Bankaların güç kaynağı nerede? O "karar anı" işte burada - para A hesabından B hesabına geçerken, bankanın onaylaması, doğrulaması, kaydetmesi ve tasfiye işlemini tamamlaması gerekir. Bu aşama, tüm finansal faaliyetlerin boğazını sıkıştırıyor: Maaş ödendi mi, tedarikçi ödemesi yapıldı mı, kredi geri ödeme durumu nedir, bunların hepsi bankanın onayına bağlı. Bu anı kontrol eden, finansal sistemin kurumsal kaldıraçlarını kontrol eder. Düzenleyici otorite de bu banka noktası aracılığıyla, tüm ekonominin alt düzey düzenini kontrol etmektedir.

Bu model, neredeyse bir yüzyıl süren finansal istikrarı sağladı, ancak bunun bir bedeli de var: yüksek aracılık maliyetleri, uzun işlem süreleri, hesaplar arasındaki güç dengesizliği. Temasın önemi arttıkça, bankaların tekelci konumu da güçleniyor.

Ancak Plasma'nın mimari tasarımı, bu "karar anını" bankaların elinden kurtarıyor.

Plasma gibi bir zincir yapısında, likidasyon asla bir "olay" değildir, aksine bir "durumdur". İşlem onaylandığı anda, hesaplama tamamlanmış olur. Konsensüs sağlandığında, fon mülkiyetinin nihai olarak kilitlendiği anlamına gelir - üçüncü bir kurumun onayına gerek yoktur, T+N gün beklemeye gerek yoktur, daha da önemlisi, bir merkezi varlığın güven aracı olarak davranmasına gerek yoktur.

Bu, bankaları haritadan silmek değil, varlık nedenlerini değiştirmektir. Teminat kapasitesi kurumsal özel olmaktan sistemin standart donanımına dönüştüğünde, bankaların "anahtar düğümleri kontrol etme" temelli iş modeli yeniden konumlandırılmak zorundadır.