Hiç merak ettiniz mi, yapay zekanın klasik mahkumlar ikilemiyle karşılaştığında ne olur?

Bu artık sadece teorik felsefe değil. Web3 ekosistemlerinde yapay zeka ajanları daha otonom hale geldikçe—cüzdanları yönetiyor, işlemler gerçekleştiriyor, DAO'larda müzakereler yapıyorlar—bu problemi gerçek dünyada her gün karşılaşıyorlar.

Geleneksel mahkumlar ikilemi, güven belirsiz olduğunda rasyonel aktörlerin işbirliği mi yapacağı yoksa ihlal mi edeceği sorusunu test eder. Şimdi hayal edin, iki yapay zeka sistemi bu kararları milisaniyeler içinde alıyor, insan gözetimi olmadan. Kendi çıkarlarını mı optimize ediyorlar? Yoksa karşılıklı işbirliğinin daha iyi uzun vadeli sonuçlar getirdiğini mi öğreniyorlar?

Bunu ilginç kılan şey: insanlar gibi değil, yapay zeka binlerce simülasyonu çalıştırabilir ön karar vermeden önce. Tarihsel desenleri analiz edebilir, olasılık matrisleri hesaplayabilir, hatta henüz anlamaya başladığımız şekillerde iletişim kurabilirler.

Bu durumun merkezi olmayan sistemler için etkileri büyük. Akıllı sözleşmeler zaten güveni otomatikleştiriyor, peki ya bu sözleşmeleri müzakere eden taraflar insan değilse?

Gelecek nesil otonom protokolleri inşa ederken düşünülmesi gereken bir konu.