Hiç acımasız dürüstlüğün kişisel ilişkileri nasıl mahvedebileceğini ama zamanla sistemleri nasıl güçlendirebileceğini fark ettin mi? Bu paradoks hakkında büyüleyici bir şey var. Gerçekliğe her ne olursa olsun bağlı olduğunda, bireysel bağlantılar zarar görebilir—insanlar incinebilir, egolar zedelenebilir, duygular önemlidir. Ama organizasyonel tasarımda nezaketleri çıkarırsan? İşte o zaman sistemler gerektiği gibi çalışmaya başlar. Başarısızlıkları süslemek yok. Gerekli değişiklikleri geciktiren siyasi oyunlar yok. Sadece sürekli iyileşmeyi yönlendiren ham geri bildirim döngüleri var. Bazı teknoloji liderlerinin nasıl çalıştığını düşün. Rahatsız edici gerçekleri, rahat yalanlara tercih edenler. Ekipleri zorluklar yaşayabilir, elbette. Ama inşa ettikleri altyapı? Taş gibi sağlam. Çünkü sistemlerin koruyacak duyguları yok—ya çalışır ya da çalışmaz.