Akış devleri, acımasızca belli olan bir formülü mükemmelleştirdi. Netflix'in "Being Eddie" örnek A olarak alınabilir. Samimi bir belgesel olarak tanıtılan şey, sonunda daha çok özenle düzenlenmiş bir PR kampanyası gibi hissettiriyor.

Şimdi bu desenin göz ardı edilmesi zor. Bu platformlar, ham erişim ve anlatılmamış hikayeler vaat eden ünlü belgeselleri piyasaya sürüyor, ama sonunda nihai kısım herhangi bir gerçekten tartışmalı şeyi kasıtlı olarak atlıyor. Zor sorular mı? Görmezden geliniyor. Karmaşık gerçeklik mi? Güvenli ve pazarlanabilir bir şeye düzenleniyor.

Bu sadece bir belgeselle ilgili değil. Bu, oyun kitabı haline geldi. Ünlüler imajlarını parlatıyor, platformlar içeriklerini sağlıyor ve izleyiciler gerçek hikayenin nereye gittiğini merak ediyor. Bu filmleri ilginç kılabilecek rahatsız edici gerçekler mi? Kurgu odasında bırakılıyor, herhangi bir huzursuzluk yaratmayacak anlatılara tercih ediliyor.

Bize düşündürüyor, artık belgesel mi izliyoruz yoksa sadece daha iyi sinematografiyle uzatılmış basın bültenleri mi?